Haliç ışıl ışıl. Geçenlerde aklıma bir şarkı düşmüştü. Türkçe sözlerinden birini yazmak istedim. Sonra nedense vazgeçtim. Şimdiyse hiç beklemediğim bir yerden onu duydum. O andan beridir içimde bir karıncalanma, durduramadım.
An geçer. An içinde yıllar boyunca sakladıklarınızsa geçmez. Hain bir kelime, takıntılı bir tavır gibi içinize oturur. Bazen bir isim, bazen yaşanan birkaç sınırlı zaman. Alır ve özenle saklarsınız. Bir terzi nasıl ince ince dikerse elindeki kumaşı, siz de hiçbir eksik yan bırakmadan ama çokça eksilerek kendi vitrininize, aklınıza dikersiniz. Belli bir süre sonra o dikişler atmaya başlar. Her ne kadar korumak için gözünüz gibi baksanız da gün gelir bir daha giymeyi istemeyeceğiniz bir hale gelir. Üzerinize yakıştığını düşündüğünüz, her defasında büyük bir merakla yeniden giyinmeyi düşündüğünüz kumaş artık giyemeyeceğiniz kadar kendisini unutturmaya başlar. Eğer iyi bir biriktiriciyseniz, "bir daha" hayatınızda olmayacağını bile bile alır onu elbise dolabının, yani kalbinizin, en özenli yerine yerleştiriverirsiniz. Bir zamanlar dışınızı güldüren, gök/yüzünüze güneş ışıklarını yerleştiren, hatta çoğu zaman yürüyüşünüzün şeklini değiştiren elbise yoktur.
"Gözlerime bak" der şarkıda, bakamazsınız. Fazladır. Daha fazladır. Kendi sesinizle dinlersiniz. Bir battaniye gibi örtersiniz müziği içinizdeki çıplaklığa. Müzik kuşatır. Susmaz. Kapatsanız da o melodi döner dolanır. Ritm hızlanır. Sözler anlatır. Duymasanız da bilirsiniz. Çünkü daha birkaç gün önce o sözlerin üzerinden defalarca geçmiş, bir cümleyi aklınıza keskin bir bıçak izi gibi kazımışsınızdır.
Bundan öte bir şey söylememin yararı yok. Sıktıkça sıkıyor. Bir bunaltı takip ettikçe çoğalan. Bu beklenmedik karşılaşmanın yüzümde bıraktığı ürkek gülümsemenin şahidi sadece benim. Şimdi gece sakin sakin teslim olmakta zamana. Olaylar oldukça uzakta kaldı. Benim de bir özgürlük molasına ihtiyacım var öyle değil mi?
Umursamamak da değil bunun adı belki ama çok sıkıldım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder