Sahipsiz bir renkti bizi yalnızlığımıza götüren. Derinlerden yansıyan kâğıt geminin kırışmış sayfalarında, korkularımızın renklerini gördük. Ayağı takılıp yere düşen palyaçolar gibi güldürüyorduk zifiri karanlığı.
Azaldık, azdık gündüzlerde...
Renklere bulanmış bedenimizdi, bizi yalnızlığa götüren. Sığ sessizliklerden geceye akor basan yüreğimizin acı çığlıklarını duyduk.
Çoğaldık, çoktuk.
Azaldık, azdık.
Ama yine de hep güldürdük zifiri karanlığı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder